NL en het WK 2014

Voor Nederland is het WK voorbij na de halve finale. Uitgeschakeld door de "gauchos" op penalty´s.
Alvorens het toernooi begon werd er veel geneuzeld dat Oranje überhaupt niet eens de poule door zou komen.
Met onze nieuwe aartsrivaal Spanje, Chili en het (op papier) zwakke Australië mochten we blij zijn als 2e te eindigen, om dan vervolgens roemloos tegen het thuisland Brazilië ten onder te gaan.

Oranje kon al vroeg in het evenement aan de bak, begon erg prutserig en de Spanjolen versierden een pingel.
Meneer Alonso benutte deze. Gaandeweg liep het iets beter en vlak voor rust werd de gelijkmaker binnengekopt.
Wat na het theekwartiertje gebeurde is inmiddels bekend.
Met schitterend countervoetbal werd de spaanse equipe met boter en suiker (5-1) ingemaakt.

Hierna volgde de winst tegen Down Under (3-2) en Chili (2-0). Tegen de verwachting in was señor Louis groepswinnaar met Oranje. Wat wel opviel was dat voornamelijk de wisselspelers de beslissende doelpunten scoorden.

De 8e finale tegen de Mexicanen, met een wereldkeeper. Het was een erg beroerde zwakke wedstrijd die met meer geluk dan wijsheid met 2-1 gewonnen werd. Ten dele omdat de ploeg wilskracht toonde en een strafschop versierde (een optelsommetje), ook omdat de Mexicanen die tot de 87e minuut op 0-1 stonden iets te veel vertrouwen hadden en dat werd hen fataal.

De kwartfinale was ook niet zo´n briljante pot. Wel veel kansen, maar geen geluk. Costa Rica met een catenaccio achtige defensie. Het was en bleef 0-0; schoten op de paal, lat en een bal via een verdediger van de lijn getoverd.
Zodoende volgende een serie strafschoppen met Louis´ keeperstrucje. Met de hakken over de sloot naar de halve finale.

Zonder briljant te spelen toch de halve finale halen, da´s best een knappe prestatie. Maar de doorgewinterde Argentijnen hielpen de Nederlandse droom om zeep.
Weer een brakke pot met wel heel erg weinig kansen. Opnieuw 0-0, schaakvoetbal, penalty´s en hasta la vista naranja mecánica.

Vandaag spelen we voor het brons tegen het gastland, dat zelf een monsterlijke nederlaag (7-1) leed tegen Die Mannschaft.
Morgen is dan de finale, Argentinië-Duitsland. Een herhaling van 1986 en 1990.
Het duitse team heeft het ganse toernooi prima gespeeld en zou een terechte winnaar zijn.
Oranje heeft aan beide teams een finaledrama overgehouden (´74 en ´78).

We zullen zien, ik prefereer Argentinië, principieel, weil es Spaß macht die Mannschaft anzuschauen wenn sie verliert.
Hoewel er natuurlijk een grote kans is dat Lineker´s oneliner weer van toepassing is....

France-Allemagne; se répète le Match du siècle

Seville, Espagne, 8 juillet 1982. France joue son match dans le demi-final du Coupe du Monde. Je n´ai pas vu rien, car c´est le 3ième anniversaire de mon frère.

L´Allemagne passe son groupe grâce a le dernier match du groupe que "La Mannschaft" gagné avec 1-0 contre l´Autriche, un match notoire, le match de la honte ou le match de la tricherie de Gijón. Après le Mondial ´82, tous les derniers match de groupe s´ont mis a la même heure pour eviter cette type de conspiration. En tout cas, ils passent leur groupe comme vainqueur, devant l´Autriche, l´Algerie et Chili.

La France commence le mondial contre Angleterre. Les bleus perdent 3-1, après gagnent 4-1 a Koweït et , partageant les points avec Tchécoslovaquie, on passe comme 2ième du groupe.

Finalement en demi finale, les equipes sont, plus ou moins, de même qualité. Allemagne a ses étoiles comme par exemple Rummenigge, le gardien Schumacher, Hrubesch et France joue avec M. Platini, Giresse et Rocheteau.

Le premier but du match dans le 17ième minute est pour Allemagne, marqué par Littbarski. 9 minutes plus tard, France obtient un penalty. Platini marque le 1-1.

Franchement le match ne commence pas que dans le temps ajouté. Pour déterminer le finaliste, on joue 30 minutes extra. Cette demie heure est des plus memorables et au même temps, la demie heure plus heureux pour un equipe et le plus malheureux pour l´autre.

C´est aussi le match de l´incident honteux entre Schumacher et Battiston. Schumacher fait braquer le pauvre mec français et l´arbitre n´a rien vu. C´etait ainsi de grave que Schumacher ne meritait pas le carton jaune, ni rouge, sinon la carte NOIR.

Minute 93. Monsieur Giresse prend un coup franc, Marius Trésor est dans l´area 16, il reçoit le ballon sur son pied droite, et fait un TIR forte au but. 2-1 pour la France.

6 minutes plus tard, Platini se rigole de ses voisins de l´est, il donne le cuir a Didier Six. Six regarde et donne un petite pass lateral a Giresse. Giresse tire, le poteau gauche du but lui aide, 3-1 pour France.

Mais dans seulement 10 minutes les Allemands font une démonstration et ils preuvent pourquoi tous les equipes ont peur de jouer contre eux. Rummenigge fait le 3-2. Suivi par le 3-3, un but vraiment incroyable. Littbarski donne un haute-pass a Hrubesch, qui donne un assiste "prête pour la casserole" (expression néerlandais) a Klaus Fischer, le brigand. Avec une pagaille il fait le but. France ne peut pas croire cela que passe.

France perd le match sur les "Elfmeter". Heureusement, l´Allemagne ne gagne pas le tournoi, parce qu´ils perdent 3-1 de l´Italie de Paolo Rossi et Dino Zoff.

Ce vendredi, France aura la chance de se revancher pour cette vieille plaie de 32 ans. Bonne chance les Bleus.

Blacky, amigo de la Luna

La Nochevieja pasada fue bastante caótica. Las perritas tenían mucho miedo de los fuegos artificiales y la Princess se escapó. La tía nos informó que Princess volvíó a su casa.

Como consecuencia, Luna se quedó sola. Pero vimos enseguida que no le gustaba la soledad, hasta incluso se enfermó.
Para animarla, el primer domingo del año fuimos a la calle del pueblo dónde ofrecen mascotas. Vimos un pequeño perrito negro/gris, con una carita que se parecía a un cruce entre lobito y osito.

Nos llevábamos el txiquitin por 40 pesos para ir seguidamente a nuestro amigo Donny de la Finca (el mejor veterinario del pueblo). 

Tuvimos que darle un nombre al bitxo al instante. Por su tono negro le hemos llamado Blacky. 

El primer día Yina se ocupó de quitar a Blacky su cantidad industrial de pulgas y otros bichos. Luna estaba muy contenta con su nuevo "hermanito", por fin volvimos a ver el brillo en sus ojos marrones tan expresivos que tiene.

Como es de costumbre con los perritos pequeños, los primeros días les cuesta subir la rampa que conecta el corredor de la casa con el patio. Esto provoca lloriqueos de alta volumen. Pero con el tiempo ha aprendido. Luna deja el Blacky jugar con sus juguetes, como la pelota y la figura de Winnie the Pooh, pero a veces se pelean por los juguetes. La pelota puede estar una semana en el jardín sin que les importa, pero una vez que la sacas, los dos quieren adueñarse de ella. 

Luna evidentemente es el gran ejemplo del Blacky. Eso significa que el pequeño rebelde imita todas las manías de ella. A ambos les encanta hacer siestas largas, ladrar a motos y saltar a la encimera. A la hora de cenar es mejor dar la comida a los perros primero, si no te están jorobando mientras cenas. Para recibir su plato, Blacky es más listo que su "hermana". Ambos suelen terminar su plato en apenas 3 minutos y no es precisamente que tienen un platillo pequeño.

Luna tiene un comportamiento más indiferente, porque ya paso la etapa de cachorro. Si no te quiere dar la pata, no te lo va a dar. Luna es muy escapista y no escucha cuando esta escarbando arena con sus amigos. Blacky es más reservado en este aspecto. Tiene entre 8 y 9 meses y sigue creciendo poco a poco. Hace 2 meses tuvo un gran susto cuando estábamos paseando y el txiquitin, inocente, ladraba a un perro mucho más grande que de pronto le atacó, por suerte les pudimos separar al instante. 

Ambos perros se vuelven loco cuando escuchan la palabra "calle", que para ellos es la aventura de salir corriendo por el boulevard del pueblo.

Los primeros meses, Blacky nunca quiso dar la pata. Tal vez no entendía. Le llevé al patio, le hice sentar y le expliqué 4, 5 veces de dar la pata y por fin entendió.

Ahora cuando llegas a casa, Blacky es el primero en saludar, ladrando fuerte, saltando la reja y llorando de felicidad. Salta en mi rodilla, le hago sentar y me da la pata.

Es muy difícil que se enoja el Blacky con la gente. Es un perro feliz y pacífico. Solo pelea con Luna, cuando ella es molesta con el. El único defecto que tiene Blacky es que es muy celoso.
Cuando das cariño a la Luna, el se mete en medio con un típico sonido entre lloriqueo y gruñido. Es un amor de perro además que un perro amoroso.

Nederlands en andere talen

Voor buitenlanders is het Nederlands een moeilijke taal. Vaak verslikken ze zich in klanken zoals de h, g, k, r en de lange ij. Onze taal, die ongeveer 5 eeuwen geleden zijn eerste structuur kreeg, is een samenvoeging van gestandaardiseerde dialecten. De meeste dialecten zijn natuurlijk wel blijven bestaan alhoewel ze geevolutioneerd zijn, net als het Nederlands zelf.

Omdat Nederland min of meer ingeklemd zit tussen Engeland (de zee laten we hier buiten beschouwing), België en Duitsland is het niet verwonderlijk dat het Engels, Frans en Duits zo veel invloed hebben op onze taal. Linguistisch gezien is de taal opgebouwd uit die drie talen. Het is niet echt in percentages uit te drukken: Engels en Duits beiden 40% en de rest komt dan van het Frans.

Er kan gesteld worden dat er links en rechts allerlei woorden uit andere talen "gejat en geklauwd" zijn. Dit heeft meerdere redenen. De "bourgeoisie" (welgestelde burgers) sprak in vroegere tijden veelal Frans, een chique taal en Nederland had tot 1830 ook België nog aan zich hangen waar zo mogelijk, veelal in Brussel en Wallonië nog meer Frans gesproken werd. Soms is het ook gewoon een simpele luiheid om een "propere" vertaling te zoeken.

Limburg is ook zo´n apart geval, dat is eigenlijk een provincie die min of meer kunstmatig bij Nederland aangehecht is en de Limburgse dialecten lijken meer Duits dan Nederlands. Destijds lagen de landsgrenzen ook nog niet zo vast als nu, er was over en weer "landjepik" c.q. stukken land werden geruild.  Kijk maar eens op landkaarten van enkele eeuwen terug, daar hoort Limburg nog niet eens bij Nederland.

Vanwege het feit dat het Nederlands veel (soms te veel) lijkt op het Duits en het Engels worden er vaak genoeg vertaalfouten gemaakt, met name door jongelui die net beginnen met het leren van die twee talen, danwel door mensen die de talen nooit geleerd hebben en de laatste categorie, diegenen die alles gewoon in de vertaler van Google kwakken. Omdat de constructie van de zin niet altijd gelijk is in de vreemde taal kan men daar onherroepelijk de mist of het schip ingaan. Het mooiste van de Google vertaler is als een vertaalde tekst terugvertaald wordt naar de oorspronkelijke taal, je linea recta kunt zien waar de zwakte van Google ligt. 

Waar komen de leenwoorden vandaan? Er zijn zo ontieglijk veel voorbeelden dat we ze hier niet laten zien. Afgezien van de moderne Germaanse en Romaanse talen hebben we namelijk ook nog te maken met het Latijn, het Grieks en het Arabisch. Dus maak ik er me met een "Jantje van Leiden" vanaf. De Nederlandse taalkundige dr. Nicoline van der Sijs heeft een jaar of 4 geleden een prachtige site gestart, de Etymologiebank.
Qua opzet lijkt het een beetje op de pagina van de Real Academia Española. De taal van oorsprong wordt keurig vermeld. Ook op Wikipedia is erg veel te vinden omtrent leenwoorden. Twitter is vanzelfsprekend ook een geweldig medium om allerlei (curieuze) zaken over de taal te weten te komen. Begin gewoon voor de lol eens @onzetaal te volgen, dan kom je vanzelf bij al die andere accounts terecht.

De drie meest bekende "para" woordjes in onze taal.

Parasol - zonnescherm

Paraplu - regenscherm

Parachute - valscherm

Parachute en paraplu komen overduidelijk uit het Frans. Parasol lijkt Spaans, maar komt ook gewoon uit het Frans. In het spaans is wat wij hier parasol noemen namelijk quitasol, en de Spaanse parasol wordt volgens de RAE in de auto gebruikt. Het Spaanse woordje para betekent voor:  Para quién es el regalo = Voor wie is het cadeau. In slordig Spaans wordt het -ra ingeslikt, met name in de zuidelijke contreien komt dat vaak voor. 

We kunnen een woord direct lenen uit het Engels, Frans of Duits. Iets als een computer is nogal lastig te vertalen in het Nederlands. Waar de Fransen hun ordinateur hebben en de Duitsers hun Rechner hebben wij gewoon een computer, omdat rekenaar domweg niet klinkt.

Taalpuristen zullen er altijd alles aan doen om anglicismen, gallicismen en germanismen zoveel mogelijk te mijden. 

Technologische leenwoorden zijn vaak Engels.

Een voorbeeldje van de laatste jaren: Whatsappen. Het Spaans heeft deze bezigheid "verspaanst ". Spaans en Engels, het botert niet samen. Spaans is te Romaans en te "regelmatig" waar het Engels niet Romaans genoeg is (ondanks de karrevracht aan van oorsprong Franse woorden uit de 11e eeuw). Het Spaanse volk leert wel Engels, maar dat lijkt in de verste verte niet op het Engels wat in Nederland, Duitsland en Scandinavië gesproken wordt. 

Al in 1987 werd mij verteld dat er een enorm verschil is tussen het Amerikaanse en het Britse Engels. Het Amerikaans is meer "vervuild" en wordt veelal slordiger uitgesproken. De amerikaanse jeugd gebruikt te pas en te onpas het woordje like, ook volgens deze link: 200 expressions. Andere Amerikaanse constructies zoals "I´m gonna, I wanna, I gotta zijn in de UK natuurlijk uit den boze.
Voor een overzichtje van verschillen zie hier het gerenommeerde Oxford Dictionary.

Dan het Frans, dat is voortgekomen uit het Latijn met veel Keltische invloeden van de Galliërs. Frans als taal is prachtig maar lastig. Vergeleken met Spaans is Frans qua vervoeging van werkwoorden onregelmatiger, het heeft heel veel accenten (grave, aigu, circonflexe, cedille), een manier van tellen die nogal ongebruikelijk is. Het quatre-vingts voor 80 zie je overigens ook terug in het Baskisch, waar het dan laurogeita genoemd wordt.

Een ander fenomeen in de franse taal is het verlan, wat bestaat uit het breken van het woord in lettergrepen en die vervolgens om te draaien. Enkele voorbeelden:

trome van metro
reuf van frère
teuf van fête
meuf van femme
keuf van flic
keum van mec (homme)

Het verlan kan natuurlijk enkel in informeel Frans gebruikt worden.

Het Vlaams heeft veel meer franse invloed dan het Nederlands. Het is erg plezant om woordjes op te zoeken in het Vlaams woordenboek of om Belgische twitteraccounts te volgen. Veel Belgen schrijven altijd 2 tweets tegelijk, in het Nederlands en in het Frans.

Het Duits is, zij het in mindere mate, ook een officiële taal in België. Een kleine eeuw geleden verloor Duitsland de 1e wereldoorlog en werden een aantal gebieden aan andere landen, zoals bijvoorbeeld Polen, Denemarken en Frankrijk afgestaan. De oude Pruisische "Kreise" Eupen en Malmedy behoorden hierdoor bij België en de kunstmatige staat Neutraal Moresnet werd opgeheven en onder Belgisch bestuur gezet.

De Duitse taal zelf is in vergelijking met de andere West Europese talen erg ingewikkeld, misschien zelfs wel ouderwets en het heeft 4 naamvallen. Zelfstandige naamwoorden (mannelijk, vrouwelijk en onzijdig) moeten met een hoofdletter geschreven worden. Letterlijk alles wat grammaticaal te vervoegen is wordt in het Duits vervoegd.

De beruchte voorzetsellijstjes "durch, für, etc" en "mit, nach, etc" die de Akkusativ resp. Dativ krijgen, sterke en zwakke werkwoorden (dit laatste is ook een kenmerk van het Nederlands), kortom, een veelvoud aan factoren die voornamelijk bij leerlingen die liever in de wiskundeboeken wegdromen vaak zorgen voor een aversie jegens het Duits. Zodra ze dan de kans krijgen zich verder te specialiseren in wiskunde, natuurkunde en andere technische zaken, dan laten ze het Duits meestal vallen als een baksteen.

Als laatste het Spaans dat de laatste decennia steeds populairder geworden is. Spaans is de wereldtaal samen met Engels (het Chinees laten we voor het gemak even buiten beschouwing), het is vele malen simpeler dan Frans en Duits. Grammaticaal kent het weinig valkuilen, de uitspraak is gelijk aan de schrijfwijze.

Waar het eventueel mis kan gaan is bij het wel of niet schrijven van het accent aigu op een klinker aan het eind van een woord. De spaanse taal heeft misschien wel de meest omvangrijke woordenschat omdat alle Zuid Amerikaanse landen de taal op hun eigen manier interpreteren. Afgezien van het Latijn heeft ook het Arabisch zich diep in het Spaans genesteld.

SIXTIES NOSTALGIA

Is it possible to have sixties nostalgia in case you were born one and a half decade later? Not really. I´d gladly take you on a time travel trip but that is not yet possible. However, in many stories I wrote we virtually jump back and forth in time.

About 14 and a half years ago, the Dutch radio 2 created their Top 2000 event. Starting on December 26th at 00:00 until January 1st at 00:00. It was meant to be a one time event, but it became so overwhelmingly popular that it is repeating itself every year.

Probably you think that this hasn´t anything to do with the sixties. This list of 2000 songs does have several pearls of that decade. Nevertheless, the top 10 almost always consists of seventies anthems, such as Led Zep´s Stairway to Heaven, Pink Floyd´s Shine on you Crazy Diamond, the Hotel California from the Eagles and on number 1 in 13 of the 15 editions, Queen´s Bohemian Rhapsody.

In the Netherlands there are various radio channels and if you are still young, you will probably listen 3FM or whichever commercial radio channel. There is also a classic channel which used to be Radio 5. But those who like good old pop music will listen Radio 2 as it is nowadays a good blend of new releases with 60s, 70s and 80s songs.

When kids are born in the seventies, then their parents are born 2 or 3 decades earlier. My dad had a record of sixties classics (which, years later, eventually ended up in my LP box) which he recorded on one of those classic BASF chromdioxid tapes.On many little voyages in the eighties that particular tape was in the radio. That´s how I first got to listen it.

Although I am a fan of rock music, something you´ll probably figured out if you saw my previous post, through the years I have picked up some other styles like blues and jazz. Eventually rock is a very big umbrella under which many subgenres can be placed; seventies punk, eighties glam and nineties grunge, they all fit in there.

But there is something special about the music from the sixties. The music is mostly poppy, the songs are short compared to other decades. There are a lot of songs that do not reach 3 minutes. They are just different, and songs from more recent decades do not have that same sound anymore. Of course there are dozens of sixties songs that I do not like at all, mostly because of the fact that they have a too high sugar level.

Here are some examples of my favourites:

Lazy Sunday Afternoon : The Small Faces at their best in exaggerated British English. Neighbours who bang on "me" wall

The Israelites :
Desmond Dekker with his Aces. When I was a little kid the ooh oooh sounded to me like the mooing cow

Spinning Wheel : By Blood, Sweat and Tears. This song has such a marvellous trumpet section

Ha Ha Said the Clown : Manfred Mann. A different song, I mean by Dave Davies, Death of a Clown is pretty sad. But This song has only a slight disappointment for the bloke who goes to see the clown perform, tries to flirt with a pretty girl... well, you all know how the story ends...

Summer in the City : The Lovin´ Spoonful. Eventually they have other good songs, such as Daydream, Nashville Cats, etc. but the fact that Joe Cocker covered this implies that it´s a very nice tune.

Summertime : By Billy Stewart. The famous version of almost 6 minutes in which he scat sings. Very famous and recognizable song opening. The song itself is pretty much older and has been covered by many more groups, among them Dutch group Brainbox, they had a more psychedelic version at the end of the sixties.

San Francisco : Scott McKenzie singing about Frisco

Eve of Destruction : A Vietnam war protest song by Barry McGuire. The lyrics are sad but o so true. The harmonica is quite catchy though.

The ballad of Bonny & Clyde : About three decades earlier, this couple was caught in a deadly ambush. Georgie Fame sings about their criminal career.

Colours : Donovan sings about green, blue and yellow.

Magic Carpet Ride : John Kay and Steppenwolf sing an "arab tale" in their own style, the lamp was taken away by someone and they only found a lousy candle.

It must have been a great decade, with great artists such as the Doors, Jimi Hendrix, Deep Purple, Pink Floyd, the Gratefuld Dead and many others starting their career, a decade that ended with the landing on the moon and Woodstock. Also, it was the decade of James Bond, the 1962 World Cup in Chile won by Brazil, the 1966 World Cup in England, won also by England (the notorious goal that bounced on the line). People started buying their own "telly" just for those events. In fact, every World Cup there is an increase of sold TV´s even half a century later.

For those of you who have enjoyed reading this post, please write a comment with your favourite sixties / seventies or eighties song.

Rock alphabet

For the rock fans; this is my personal alphabet.
Most bands are british or american (or australian like AC/DC).
N and T are French, K is from the Basque country.

AC/DC
Bad Religion
The Clash
Deep Purple
Electric Light Orchestra
Foo Fighters
Grateful Dead
Hawkwind
Iron Maiden
Judas Priest
Kuraia
Led Zeppelin
Motörhead
Noir Désir
Offspring
Pink Floyd
Queen
Rage Against the Machine
Soundgarden
Trust
Uriah Heep
Van Halen
Wolfmother
X ?
Yes
ZZ Top

Être entre tafs

Être entre tafs vient de l´expression anglaise "to be in between jobs" et veut dire euphemistiquement que t´as pas de boulôt et alors, t´es en chômage.

Pour vous expliquer mieux, je vous emmène a l´hiver/printemps de l´an 2000.
Avec beaucoup de plaisir je travaillais chez une compagnie dans la ville de Deventer. Mais hélas, un mal jour le patron venait chez moi et mon ami M. pour nous informer que nous devrions aller a la recherche d´un autre job.
M. s´allait a bosser chez la société en face de nous, de la même entreprise. Moi, je parlais avec le patron et je lui disais qu´il devriait me trouver un autre travail dans l´entreprise.

L´entreprise avait une compagnie dans la ville de Zwolle, a plus ou moins 60 KM de mon village. Là je pouvais commencer de suite.
Tous les matins je me levais avant de 6 AM pour prendre le premier bus a Deventer. J´arrivais là, en acheteant mon premier café a la gare et je me mettais au train a Zwolle.
A Zwolle, capitale de la province Overijssel je prenais autre bus de la ligne 2 pour arriver au quartier de mon boulôt. Lorsque on commençait a les 8 du matin, par le (mauvais) transport public je venais toujours avec 10 minutes de retard. Mon nouveau patron, il savait ça, et il n´y avait pas de souci.

Ma nouvelle compagnie, de laquelle je savais que je bossais seulement temporaire, avait un stock de pièces de voitures et fournissait a tous les garages de la zone. On m´a introduit a ma chef directe, une jolie fille de cheveux rouges de 22 ans et m´on expliqué cela que je dois faire.

Dans l´epoque on changeait des plaques d´immatriculation parce que il y avait beaucoup de fraude avec les vieilles plaques. Maintenant, les plaques commencaient a porter un nº de serie unique, lequel etait registré.
Mon patron m´accompagnait au magasin et je regardais la matrice avec les lettres et numeros. Il me disait que je vais fabriquer les plaques.
Chaque matin on venait avec les formulaires et je fabriquais les plaques. Et quand j´etais prêt, je venais chez les colleagues pour chercher materiaux vendus ainsi les chauffeurs pouvaient les emporter aux clients.

Quelques fois il y avaient des "malheurs logistiques" ou des urgences de clients quand tous les chauffeurs etaitent déjà en route. Alors, mon patron venait et il me disait; Tiens Robin, prends mon Ford Mondeo et tu vas a cette village religieuse pour faire livraison de pièces. Et moi, je courrais sur l´autoroute A28 pour lui faire un plaisir.
Un vendredi on avait oublié une plaque pour un client a Zutphen, pas loin de chez moi. Donc allez-y Robin, prends le vieux petit fourgon Nissan. Et comme ça, ce weekend j´emmenais le fourgon a la maison de mes parents.
La dernière urgence etait dans le polder, la province Flevoland ou je n´avais pas allé jamais. Nos colleagues a Emmeloord avaient besoin de quelque chose. Flevoland, la plus nouvelle province des Pays-Bas est un terrain de champs de vegetaux, comme pommes de terre et betteraves sucrières.

Quand les weekends commençaient, avant de retourner au village, je promenais a Zwolle et je visitais quelques bars, comme le Café de Docter.

Pour vous faire un image de cette jolie ville, regardez ici : Zwolle The Movie

Mon epoque de travail a Zwolle terminait après 3 mois quand je trouvais un taf mieux a Zutphen. Pour ça je considerais le travail comme être entre tafs.
De toutes façons, la ville Zwolle est la porte au nord des Pays-Bas, parce que il y a trois provinces plus septentrionales: Drente, Friesland et Groningen.

Jusqu´a la prochaîne fois mes amis lecteurs et lectrices!

Trust, rock français

Ben oui, après une cherche j´ai fait une trouvaille de quelques albums de Trust, puis que a c´est un peu compliqué de trouver le vieux rock des années quatrevingts.

Depuis plus ou moins vingt ans, l´histoire commence. Dans la ville d´Apeldoorn j´achète un album d´Anthrax, ma bande de rock preferée de cette epoque. S´appelle State of Euphoria.
Quand j´ecoute le disque et je lis le petit "booklet", j´observe qu´ils ont copié la chanson Antisocial d´une bande française qui s´appelle Trust.

Vous savez que l´Internet n´est pas encore utilisé beaucoup et que moi, un mec de 17 ans, je suis franchement trop paresseux pour aller a chercher l´info dans la bibliotheque. Bien je visitais la biblio, mais justement pour ramener les CDs pour les enregistrer sur des cassettes pour mon walkman. Quelle nostalgie des temps que sont déjà volés comme les oiseaux quand l´hiver arrive.

Douze ans plus tard et je suis a Barcelone. Du boulôt nous avons quelques jours de vacances. Je prends le Talgo a Perpignan, la capitale de la Catalogne française avec mon ami Francisco.
C´est une ville jolie lorsque j´aime plus les villes comme Avignon, Montpellier, Nîmes et Narbonne mais nous prenons heureux notre the du petit déjeuner dans une terrasse.

Nous trouvons le FNAC très vite, même que la banque Caixa Catalunya, qu´a un logo different que dans la Catalogne d´Espagne.
Je trouve l´album Répression de Trust, je lis les textes de la petite livrette. Je dois acheter cet album, dans ce même instant.

Une fois de retour dans ma belle Barcelone, je mets le disque dans mon ordi. Je me sens avec euphorie quand j´ecoute la voix violente de Bernie. Après quelques ecoutes, je promene par les rues et avenues de la ville chantant du bastion de l´ordure de Saumur. Je ne connais pas le blues en français mais ça c´est ma chanson de blues favorite.
Bernie chante en criant, c´est pas grave, parce qu´il chante avec de la haine. Les paroles sont très (anti)politiques. Et même il chante du Robin des Bois français dans Le Mitard.

L´année prochaîne j´achète A Live 97 dans Grenoble. Quelques chansons sont encore plus vites dans la version Live. Récemment je viens de trouver l´album Marche ou Creve avec son "frère anglais" Savage. La guitarre de Nono Krief gronde dans les hauts-parleurs, et je me demande combien de temps la femme de fer (M. Thatcher) aura ecoutée la chanson Misère.

Et je suis content aujourd´hui, un lundi, parce que Nono vient de me suivre sur Twitter, chose que vous pouvez faire aussi  @rfwonnink

Quand tu veux améliorer ton niveau de français et si tu aimes le rock, tu vas decouvrir ce groupe...

SANT JORDI

Avui es dimecres 23 d´abril. A l´altre costat del gran "charco", en la meva vella terra Catalunya, la gent festeja la seva tradició Sant Jordi.

La veritat es què, com es un dia diferent, em recordo amb nostàlgia les vegades quan encara formaba part d´aquest esdeveniment.
Fa 9 anys haviem muntat una graellada en la petita terrassa al barri de Sants on jo vivia. Victor havia convidat els seus amics i anavem al carrer a comprar roses per les noies qui havien vingut.

No soc realment com la gent literari, els que sempre pots trobar a les bibliotèques, llibreries i altres llocs relacionats amb llibres. M´agrada més la música, soc més de utilitzar frases de cançons què començar una conversació amb un quote de qualsevol llibre o escriptor famós.

En tot cas, la tradició Sant Jordi si que m´agrada; es la temporada de l´any quan generalment fa bon temps, tothom venent flors amb espiga i bandera catalana i altres amb la seva llibreria al carrer. Això dona un ambient especial a la ciutat.

Culturalment es un día amb molta importancia. Son bons negocis que portan garrofes a l´economia. A part de l´aspecte economic, senzillament es necesari què ens "culturitzem".

Sense llegir una llengua no pots mai expressar-te en la mateixa llengua. Es pot aprendre un idioma a l´escola, mitjançant la televisió, internet, etc. Pero sempre et fara falta llegir l´idioma.  Esclar que hi ha gent que, escoltant només, poden entendre completament de què va algo.  Evidentment, quan arribes a un nou pais per primera vegada, amb en Andreu Buenafuente i els seus monolègs a la TV3, no pots descifrar del tot què es això que ell et vull explicar. Fa falta temps, analització i amics amb paciència qui t´ajuden.

Sempre dic: Si vols aprendre un idioma, has de ser com el amic Bob Esponja. Has d´anar a trobar la linguistica, veure què va passar al passat, per què hi ha massa similaritat amb els idiomes al teu costat, com s´ha evolucionat l´idioma. La literatura antiga es la millor forma, si es que ho pots trobar. No es què vagis només a l´escola per aprendre la gramàtica i les paraules, també la prensa, la tele i la música son necessaris. 

Un avantatge de llegir es que sempre tens temps d´agafar un traductor o diccionari. Finalment, quan hagis llegit prou, sigui periodicos, llibres o qualsevol cosa boja escrita en la paret d´un bar, doncs, ja ets llest per començar a utilitzar el idioma dia a dia.

Malgrat estar ara lluny d´aquesta terra catalana, no oblido l´ambient i l´importancia cultural d´aquest esdeveniment, per ho tant volia desitjar un feliç Sant Jordi a tothom.

 

Mis 4 ciudades de la península

Las 4 ciudades de la península que han sido importantes para mi, cuales serían? Lectores frecuentes lo sabrán enseguida.
Cogemos nuevamente una máquina del tiempo y volvemos a la primavera de 1994. Han pasado 6 meses en mi colegio en la ciudad de "granjeros" Doetinchem (mi provincia es bastante rural y en esta zona viven muchos granjeros, hay un mercado de vacas aquí, etc. etc.).

Al principio me cuesta aprender el castellano, lo cual es causado por la influencia del francés. En febrero vamos de excursión a Castilla y León.

Salamanca

La ruta a Salamanca es larga. Tardamos horas para llegar del este al sur de mi país, porque el bus de linea recoge viajeros en todas las ciudades importantes. Aparte del grupo de estudiantes de nuestro colegio también subieron 4 chamaquitas (pijas) en la ultima ciudad holandesa antes de cruzar la frontera belga.

Viajar en un bus no es de lo más cómodo. Cruzamos la France con una hamburguesa semi cruda en Blois. Duermo un poco y escucho varias cintas en mi Sony walkman. La primera mitad de los noventa yo era muy aficionado al grunge; grupos como Alice in Chains y Nirvana, pero también me agrado mucho Deep Purple y sobre todo Anthrax en esa época.

En la madrugada estamos en una vieja área de descanso, (en algún punto entre Burgos y Valladolid) hasta tiene pinta de retro. Se escucha españoles hablar mucho, fuerte y sobre todo rapidísimo.

A la llegada en Salamanca estamos todos muy cansados. Me alojan en una casa con un chico que se llama Pedro. Durante la semana y media que estamos en Salamanca, los días se pasan veloz y de la siguiente forma:
Por la mañana vamos a la Academia Mester dónde nos dan clases de castellano. Es necesario ya que nuestros conocimientos son aún bajos. Apenas podemos comunicarnos con las familias que nos alojan.
También hicimos una excursión a Madrid y a La Alberca, una ciudad en las montañas mientras por las noches visitamos los locales Camelot y Sibori, con los sombreros puestos.

De nuevo en los Países Bajos pasan dos años hasta que nuevamente hay una oportunidad para volver a Castilla y León. Esa oportunidad la agarro con ambas manos, y el 30 de abril del ´96 salimos nuevamente por la ruta larguísima a la ciudad salmantina.
Esta vez vamos con un grupo selecto de 6 personas. Como ya fue publicado una historia de ese trip, seré breve, porque en Salamanca aparece en escena la segunda ciudad.

San Sebastían

Del trip de ´94 hice amistad con una donostiarra y decidí visitarla en San Sebastián. Llegué un sábado por la noche a las 21 horas. Desde el primer instante me encantó esta zona vasca con el mar, todo es verde. Caminabamos por la playa y visitabamos un local hasta altas horas de la madrugada. Dormí en un hotelucho-pension que tiene una puerta muy complicada para abrir.
El domingo se hizo corto porque el viaje de vuelta es más largo debido a que no hubo conexión con trén. Lástimosamente no compre billete de ida y vuelta de la Renfe y volví en bus, llegando a Salamanca otra vez a las 23 de la noche.

A pesar de haber estado sólo un día en la "Euskal Herria", me ha dejado impresionado. Años después vuelvo hasta 3 veces a la provincia de Gipuzkoa, aprovechando para ver también a Biarritz en le pays basque français.

Después del maravilloso verano del ´96 pasan 5 años y tengo una nueva amiga en España. Visito por primera vez la gran ciudad catalana de......                                                                                                                                                                      
                                                           Barcelona

Para los típicos guiris, turistas del (norte de) Europa, hay varias formas de hacer turismo en la ciudad condal. Los teenagers van solo para tomar alcohol (barato) pero nosotros agarramos un bus turístico y vemos cosas como Montjuïc, el Camp Nou, las Ramblas, plaza España, Plaza Real etc.
El primer viaje a tierra catalana me ayuda solo parcialmente para comprender el catalán. Finalmente, 3 años después de mi 1ª visita a tierra catalana, me mudo a Barcelona y me quedo por 9 años.

Pero ahora estamos olvidando la 4ª ciudad. J., el hermano de mi amiga tiene la idea de ir a la costa levantina, unos 360 KM al sur.
Efectivamente, vamos a Valencia. Estamos allá en pleno mes de agosto, con calor, mucho calor.
Pero la ciudad es lindísima. No se parece mucho a Barcelona, es más txiquita. Tiene una bonita ruta en tranvía, vegetación tropical, un amplio parque en las antiguas orillas del río Turia. Debido a una inundación tremenda en los años 50, cambiaron el flujo del río. Hay puentes con flores a patadas, castillitos y justamente (estamos hablando del 2001) están por terminar las obras de las Ciencias, que seguramente han costado un montón de plata, pero en sí todas las mejoras de los últimos años han puesto la ciudad en el mapa como atractiva para ir a visitar. Tambíén es una conexión importante entre Catalunya, Aragón, Alicante y Madrid.

A raíz de estas vacaciones salí de mi tierra en el 2003, para estar primero un año en la ciudad levantina, seguida por 9 años catalanes. Y ahora, en 2014, ya llevo 1 año en tierra boliviana, un país muy grande y con excepción de Santa Cruz, aún tengo todas las otras ciudades por descubrir.

Een jaartje Zuid Amerika

Voor de verandering weer eens een stukje in mijn eigen taal. 

Het is weer bijna St. Patrick´s day, een Ierse feestdag die in alle europese Ierse pubs gevierd wordt. Vanaf pakweg 2006 ontstond in mijn catalaanse "cuadrilla" de traditie om iedere 17 maart naar voornoemde etablissementen gezellig een paar biertjes te drinken. In Kitty´s, tent in de wijk Les Corts t.h.v. de Diagonal, in compleet ierse outfit natuurlijk.

Dan was er een traditioneel bandje dat Johnny Cash´ Ring of Fire ter gehore bracht, dat vanzelfsprekend door mij luidkeels meegezongen werd.

Een jaar geleden was deze Ierse viering mijn laatste europese feestje. 2 dagen later stonden we in te checken in El Prat en daarna in Barajas.

De dag erna kwamen we rond 7:15 het vliegtuig uitkruipen. Een tijdsverschil van een kwart etmaal, maar gelukkig had ik mijn Casio al tijdens de vlucht op de nieuwe tijd geconfigureerd, derhalve dus geen jetlag.

De reis naar Bolivia vanaf Madrid was niet zo heel bijzonder; een slagschip van een vliegtuig, niet al te lekker eten, mini-blikjes bier. Tsja. Als je dan toch al zo´n smak geld voor een ticket moet ophoesten, dan mogen ze ook wel een standaard 33 cl blikje serveren. Wanneer Jennifer Saunders en Joanna Lumley 12 uur op zo´n vlucht gezeten zouden hebben; "then there wouldn´t be a drop of alcohol left on the whole bloody plane darling".

Zo kom je dan aan in een gans ander continent. Met een veel te lange rij voor de (overigens helemaal niet lastige) Douane. 20 maart 2013. De regen valt in Santa Cruz. Don Milton, zijn vriendin Norma en hun dochter Melanie komen ons aldaar ophalen. 

Het vliegveld van Santa Cruz is behoorlijk ver weg van de stad zelf, gezien het feit dat de hele trip naar het dorp El Torno ongeveer anderhalf uur in beslag neemt.
Maar ja, er zijn hier nu eenmaal geen "Autobahnen". Zelf heb ik het idee uit een tijdmachine gekomen te zijn, veel zaken zien er nogal retro uit, 80% rijdt in dezelfde, veelal witte auto zodat herkenning alleen mogelijk is middels het onthouden van iemands nummerplaat.

Wel heb je hier enorm veel natuurschoon, bossen (die achter hekken staan omdat iemand een grote "quinta" heeft waar een stuk bos bij hoort, m.a.w. het is bijna allemaal particulier bos) en op ongeveer 2 KM ligt de rivier Piraí, die bij hevige regen nog wel eens de neiging heeft buiten zijn oevers te treden. Dat is dan weer te zien op het nieuws. Als de rivier op normaal peil staat dan rijden de Landcruisers er gewoon doorheen.

Wanneer je van het dorp naar de stad moet dan is dat niet zo moeilijk. Er zijn meestal voldoende taxi´s die je voor ongeveer 0,75 eurocenten (6 pesos) snel naar de stad brengen. Je kunt ook een micro nemen, dat is een peso goedkoper maar het duurt wel een stuk langer. De muziekkeuze van de heren taxi- en microchauffeurs is veelal hetzelfde, kinderachtig bachata / merengue / cumbia geblèr. Ik ben dan net niet "frech" genoeg om ze te vragen van radiokanaal te wisselen c.q. het volume naar beneden te halen. 

Overigens is het qua muziekkennis / smaak bij vrijwel de meeste mensen in het dorp nogal beroerd gesteld. Een tijdje terug schreef ik over de Rockola´s, simpel opgezette "cafeetjes" met brakke muziek. Hoewel je in de Rockola zelf allerlei pareltjes van de muziek kunt vinden als je goed zoekt, hoor je iedere dag dezelfde (vulgaire) deuntjes omdat de klandizie van dit soort tenten nu eenmaal niet beter weet, danwel geen interesse in goede muziek heeft of gewoon überhaupt geen f*ck van de Engelse taal begrijpt.

Het is een enorm verschil met Europa, in alle opzichten. 

Op zondagen gaan we in het dorp groente kopen, omdat dan alle "caseritas" van omliggende dorpen van alles komen aanbieden. Dan is er zoveel volk dat de straten te smal worden. Erg originele verkoopslogans hebben ze niet, je hoort om de haverklap: Qué va llevar? Of: Caserito, llevase tomatitos, cebollitas.

Nog zo´n verschil met Europa is dat een kilo niet altijd  bestaat hier, men gebruikt liever de amerikaanse ponden. Als je tomaten koopt, dan koop je een of twee kilo. Maar de uien worden per 3 of 6 pond verkocht. De meeste groenten zijn spotgoedkoop, alleen bij natuurrampen stijgen de prijzen tijdelijk.

Het Spaans wat hier gesproken wordt is op verschillende punten anders dan het castellano van Spanje. In "la madre patria" zegt men bijvoorbeeld: Buenos días, qué tal.

Hier zegt men dan: Buen día, cómo es!

Mucho = harto

Gasolinera = surtidor

Verkleinwoorden eindigen niet op -ito of -ita maar op -ingo of -inga. Ook het typische woordje "pues" wordt hier ontieglijk vaak gebruikt, voornamelijk aan het einde van de zin: Dónde estás pues, of, vamos a tomar unas paceñas pues. 

Nog een ander fenomeen is het gebruik van no más, dit wordt ook aan het einde van een willekeurige zin gebruikt, al of niet i.c.m. het eerder genoemde pues. In het westen van het land komt het meer voor dat de mensen klinkers inslikken en men dus een Andalusische stijl van spreken heeft.

Dan de stad Santa Cruz de la Sierra. Ergens in de 16e eeuw kwam ene Ñuflo de Chavez vanuit het Santa Cruz in Extremadura hierheen en bouwde de stad. Zoals op Wikipedia te lezen is, betekent de stadsnaam Heilig kruis op de (of van de) heuvels.

Even terzijde, de nationale weg 7, de oude weg naar Cochabamba ligt vanaf Santa Cruz tot aan el Torno tussen twee berggebiedjes. Vanaf el Torno naar Angostura, 24 KM verder is de rivier Pirai op zijn mooist en daarachter, richting Samaipata (toeristisch stadje, een dikke 85 KM vanaf el Torno) gaat de route 7 de bergen in en daar is het wenselijk om iemand anders te laten rijden als je er nooit geweest bent daar het een redelijk gevaarlijke route is.

De route naar Santa Cruz vanaf el Torno is als volgt: Santa Rita (soort gehucht wat eigenlijk gewoon bij el Torno hoort), brug Santa Martha en bijbehorend dorpje inclusief mooi voetbalveld, het dorpje San José, dan links een soort vallei, Rancho Chico (een bocht met een coca cola winkeltje), Quebrada Honda (lett. Diepe Bergpas), Quebrada Seca ( Droge Bergpas), een gehucht waar veel avocados en ander fruit verkocht wordt dan de peage van KM. 22 en la Guardia, het eerste echt grote dorp met een mooie paseo net als in El Torno. 

Als je dan verder gaat wordt de weg 2 baans en ben je al heel snel in KM. 13, een strategisch punt want hier is de kruising met nationale weg 9 die naar het zuiden gaat (tot aan de Argentijnse grens). Ook is het een berucht kruispunt omdat, als er bepaalde groeperingen zijn die om wat voor reden dan ook ergens niet tevreden mee zijn daar het ganse kruispunt gaan blokkeren zodat alleen voetgangers erdoor kunnen. Dit moet de politie dan komen bestrijden en taxi chauffeurs maken graag misbruik door hun tarieven op dat soort dagen op te krikken.

4 KM verder kom je in El Carmen een pittoresk dorpje met plein en dan rij je de zo de eerste "banlieue" van Santa Cruz binnen. 

De stad is een aaneenschakeling van Anillos en radialen. Achter (of voor) de Ramada begint de eerste ring, dat is het absolute centrum van de stad. Er zijn 8 van die ringen. De Ramada is de meest populaire markt waar je alles kunt kopen. Een soort winkel van Sinkel, maar dan in het groot en gewoon buiten op straat.

Er wordt mij nog wel eens gevraagd om mijn adres in het dorp. Ik vind het dan moeilijk om er een (eerlijk) antwoord op te geven, omdat we geen huisnummer hebben. Doet een beetje denken aan de hoofdstraat van het dorpje Igney in het Franse département 54 (Meurthe et Moselle) waar een soortgelijke situatie is. Veel dorpen zijn nog erg "ruraal", er is erg veel in aanbouw. Natuurlijk gaat dat weer heel anders dan in Europa. Eerst wordt het huis gebouwd, dan komt er een zandweg en als er dan heel veel mensen wonen en je genoeg gaat zeuren/klagen bij de gemeente, dan komen ze dat zandweggetje asfalteren. Een paar laarzen is zeker geen overbodige luxe. 

Ook het weer is hier natuurlijk niet hetzelfde als aldaar. De dag begint vroeg hier, de zon komt op om half zes maar gaat ook redelijk vroeg weer onder (tussen zes en zeven ´s avonds).  Het kan bloedheet zijn en zo blijven gedurende weken. Maar in deze periode regent het ook vaak en dat heeft de nodige overstromingen tot gevolg, vooral het noorden van het land is erdoor geteisterd. Hier valt het gelukkig mee. Grote regenperiodes komen ook voor, zoals vorig jaar in april en in juni.

´s Morgens in het dorp een bakje koffie doen met een lekker broodje erbij? Vergeet het maar. Dat kan alleen in het centrum van de stad. Bolivianen ontbijten eigenlijk niet, ze gaan naar een bar om als ontbijt een soepje te nemen of een plato combinado (rijst met een stuk vlees, sla van uien en tomaten, ají). Wil je ergens gaan eten (kost niks, meestal heb je voor minder dan 2 euro het buikje vol, tenzij je echt naar een sjieke tent wil), kom dan beter vroeg als laat, anders vind je de hond in de pot.

Deze ochtend nam ik een taxi naar de stad.
Taxista: Buenos días, va al pueblo señor?
Yo: No, voy a la ciudad
T:  Ah, Ud. va al pueblo grande. Bolivia no tiene ciudades
Yo: Hombre, con más de 1 millon de habitantes creo que si se puede hablar de una ciudad.

De chauffeur vertelde dat het land in veel opzichten nog niet echt op alle fronten meedoet. Het Tahuichi stadion waar de clubs Blooming en Oriente hun wedstrijden spelen zou eigenlijk plaats moeten maken voor een nieuw stadion, maar in plaats daarvan proberen ze het steeds maar weer op te lappen. Meneer Percy, de burgemeester van de stad, heeft een enorme carnavalsboulevard laten bouwen terwijl er (buiten)wijken van de stad zijn die na een buitje helemaal blank staan.

Meneer Morales is aan het ruziën met de Chilenen vanwege het strookje van Antofagasta, dat ooit na een oorlog aan Chili afgegeven moest worden. Nu zijn ze via Den Haag bezig met een soortement van claim om dat stuk weer terug te krijgen. Voor de economie van het land zou het natuurlijk schitterend zijn als er een zeehaven zou zijn. Maar Chili zal zijn poot stijf houden. De tragiek van het land is dat het in zijn korte bestaan (189 jaar) ongeveer 2/3 van het totale grondgebied heeft moeten afstaan.

Niettemin, Bolivia heeft voor iedereen wel iets interessants om te zien; flora en fauna, bergen, de zoutvlakte van Uyuni, het lago Titicaca enz.
 
Wij hebben nog niet al te veel reisjes gemaakt maar dat komt nog wel. Ook qua industrie heeft het land erg veel (groei)mogelijkheden.

Film français "Le Corniaud"

Quand j´etais un petit mec et je n´avais pas appris le français déjà, (dans l´epoque que les chaînes commercielles encore n´existaient pas, on n´avait que choisir entre NL1, 2 ou trois, avec option du ARD, ZDF et WDR d´Allemagne.), un samedi soir je regardais la tele avec mes frères et mes parents.

Lorsque mon père et ma mère ont quelques "difficultés" avec la langue française, c´est à dire, l´anglais est plus facil pour eux, ils aiment bien parler français, au camping en France et même a Catalogne. Quand ils me visitaient là, a Barcelone, en passant par les boulangeries pour acheter le petit déjeuner, sa phrase d´entree etait comme ça: Bonjour, un baguette s´il vous plaît au lieu de dire: Buenos días, una barra de pan por favor.

Mais alors, laissons nous retourner a la television, celle soirée dans les annees 80.
Mettez monsieur Louis de Funès avec Bourvil et un Cadillac avec de l´or ensemble, dirigé par Gerard Oury et le resultat est "Le Corniaud".  Pour ceux qui connaissent le film, je vais expliquer. Si vous n´avez pas vu le film, je vous recommande de la regarder avant lire plus!!

Antoine Maréchal sort dans son Deux Chevaux de Paris, mais, tant pis, la voiture de monsieur Leopold Saroyan choque avec lui et laisse tomber le 2 CV en petites pièces.

Avec le commentaire qu´il devient peaton, Saroyan ne peut pas vraiment soulager a Maréchal.
Le jour suivant, le pauvre mec est invité au bureau de Saroyan. Il offre whisky, un cigar et un voyage a Naples (Napoli). Dès qu´il arrive a Italie, il enlève un grand Cadillac blanc du port. Selon Saroyan, Marechal a 13 jours pour transporter le Cadillac a Bordeaux, où la voiture será exportée aux Etats-Unis.

Pour Marechal, c´est bon, et ça c´etait juste cela que Saroyan voulait; un homme naïve qui ne se va inquièter de rien. Antoine ne sait pas tout qu´il y a dédans la voiture.
Alors, avec sa bande de "tricheurs", Saroyan fait un dessin sur le table d´un hôtel du Cadillac avec l´or, le "stouff" (la drogue) et les petits diamants, et un grand, le Youn Koun Koun.

Quand le dessin est terminée, Leopold le brûle. Mais quelqu´un a mis du papier carbon dessus du manteau du table.
Un homme prend la copie du dessin et la donne a Mickey, un homme qui beyagé souvent dans une voiture rouge (semble un Alfa romeo mais je ne suis pas sûr).

Pour être absolument certain que rien va passer avec le Cadillac, Saroyan suit le Cadillac depuis le début du voyage, quand Antoine l´enlève du port et il abime les pare-chocs, de manère maladroit.
Il sort de la Douane après un petit control de passeport. Il conduit dans la ville, tout le monde lui observe et il arrive finalement dans un garage napolitain, expliquant que sa carrosserie doît être reparé et vite.
Tagliella, le mecanicien, lui explique que ça c´est compliqué, 3 jours de travail, mais quand Antoine lui offre 20 mil lire pour faire le taf, il répond que "domani mattina" tout est prêt.

Tagliella commence son boulôt et, en mettant feu aux pare-chocs, or sort. Il est confirmé que c´est or, super heureux et le matin suivant, Antoine va chercer le Cadillac, encore payant Tagliella. Il ne sait pas du tout que l´or est disparu.

Saroyan et ses complices ont un peu de panne avec leur voiture, elle est sans essence. On va mettre essence et au même temps, le Cadillac apparaît juste a côté de la voiture de Saroyan.
Antoine fait un appel de telephone a Saroyan sans savoir qu´il est à côté. Après, le Cadillac sort, suivi par Saroyan et on voit apparaître nouvellement la voiture rouge des italiens (Mickey et ses complices). La chaîne de clés de la voiture a une figure de Mickey aussi.

Les trois voitures arrivent a un hôtel a Rome, Antoine laisse manicurer ses mains par Gina. Elle a venu avec son petit-ami, qui est très, très jaloux.
Les italiens vigilent a Saroyan, qui écoute tout que fait Antoine. Antoine a flirté avec Gina et l´invite par une soirée bar-dansant.

Malheureusement, les italiens se battent avec la groupe de Saroyan et après ils prennent le Cadillac. Saroyan poursuit le Cadillac, mais le "stouff" est maintenant aussi disparu de la voiture. Les italiens montent la montagne et Saroyan prend le Cadillac a autre garage, ou il même fait la reparation et donne l´argent au garagiste. Retournant au garage de l´hôtel, Saroyan doît faire des trucs pour eviter que Marechal le peut voir.

Il sort avec Gina, en route au nord d´Italie. Le petit-ami de Gina les suit. Gina demande de sortir quand autre jeune femme cherche un "hitch-hike". Elle va avec son petit-ami, et Antoine invite la blonde allemande au Cadillac.

Tout le monde arrive a un camping en Italie Nord. Antoine danse et flirte avec Ursula. Mais après, il va dormir quand elle va nager (sans vêtements) dans le mer.
Mickey observe tout très bien. Il achète un kilo de morceaux de sucre dans le bar et va chercher sa chance avec Ursula.

Pendant la nuit, Mickey fait sabotage a la voiture de Saroyan, en mettant sucre dans l´essence.  Marechal sort avec elle et Mickey. Saroyan crit: LE BÈGUE! et trouve que sa voiture ne marche pas.

Il appelle Marechal, mais Ursula prend le telephone. Dans un melange d´allemand, anglais et français, Saroyan explique a la femme que Marechal est en danger, comme ça:

- Ich bin ein freund, un ami, ein freund of Antoine Maréchal ! He ist en danger ! hmmm ! Verstehen Sie ? Danger ! Si vous nicht intervenieren, Maréchal Kaputt.- Das ist gar nicht möglich !- Ca, je ne peux pas vous dire... Because der mann, der beau garçon, ach ! das ist ein salopard, ein gross salopard... qui veut barboter... I beg your pardon... volieren la Cadillac !... Je crois qu'elle a capito !

On arrête le Cadillac. Mickey veut faire quelques photos de Marechal. Ursula reste dans le Cadillac. Marechal tombe dans l´eau. Heureusement pour lui, Ursula sait, grâce a Saroyan, que Mickey est un saboteur.
Pour ça, elle mette une grande clef sur la batterie, faisant comme ça "circuit court". Elle va sauver Antoine du mer et elle part avec un autre camion.
Les flics arrivent, Mickey les provoque et doît accompagner les agents.
Le Cadillac obtient une nouvelle batterie et la vieille est tombé dans le mer, s´ouvre et on voit les petites diamantes.

Saroyan est déjà a la frontière avec la France, et on contrôle la voiture, mais les douaniers ne trouvent rien. Antoine voit le panneau FRONTIERA 5 KM et arrive subite a la frontière, mais Saroyan n´a pas pu sortir avant que Antoine arrive.
Finalement il comprend tout. Il continue le voyage a Carcassonne. Le bègue, Mickey, il veut encore prendre le control du Cadillac.
Autrefois il fait sabotage avec le sucre. Mais Antoine lui dit que il n´y a rien dans le Cadillac.

Finalement, a Carcassonne, la police termine toute le film. Pour moi, comme "enfant" des années 70, un des films plus chouettes de l´epoque des 60.

Février en Bolivie et culture française

Bonjour de nouveau,

Déjà il a passé beaucoup de temps des que j´ai écrit en français pour dernière fois. Le "pourquoi" est franchement très simple d´expliquer.

En mars 2013 je demenageais a un village du département Santa Cruz en Bolivie. Je lassais "ma Catalogne", mes amis, les espagnoles, les catalans, des bons copains de toute l´Europe.
L´Amerique du Sud est un monde different. Dans le bureau, on parle anglais, avec un niveau un peu plus haut qu´en Espagne. Et aussi on parle espagnol.

Mais autres langues, comme l´allemand et le français, on ne trouve pas ici. Les appareils et la technologie, on (doît) achete(r) aux Etats-Unis.
Bosser avec les entreprises americaines n´est pas le plus facil. Quand tu appelles, par commencer on demande le nº d´article. Sans cette information, la probabilité qu´ils te peuvent envoyer un offre est très basse.

Bien sûr on peut dire qu´ils sont paresseux, c´est a dire, ils n´ont pas d´envie a travailler, ou bien, ils ne veulent pas brûler leurs doigts en faisant un offre de materiaux que ton client ne va pas accepter.
En tout cas, les clients mêmes si ils ne donnent pas nº de pièce de reference, cela implique que on veut savoir simplement ça qu´on peut trouver "sur la marche" et on n´acheterá jamais. Quand t´as du bonheur et tu sais exactement ça que tu dois offrir ton client, la chance qu´il va acheter est plus haute. La presentation doît être jolie, avec des images et avec une marge que depend du prix. Et... toujours il y a des pirates dans le quai, tes concurrents qui font les mêmes affaires.

Si la Bolivie etait dans l´Europe, probablement tout serait organisé mieux ici. Ou non, car l´economie en Europe souffre beaucoup depuis 5 ans. Les banques et la politique ont âbimé la confiance des consommateurs en gâchant l´argent des impôts en conneries. Un petit exemple est l´aeroport de Castellon de la Plana en Espagne. Mes amis en Espagne savent que la situation est delicat.

Bolivie souffre maintenant du mauvais temps, car il pleut, il pleut beaucoup et dans quelques départments, ça n´arrete pas.
Dans le nord et l´ouest il y en a des villages inondés, grâce a planification mauvaise d´infrastructure. Le pays a besoin d´ameliorer ça et aussi, on doît se culturiser un peu plus (voyez ma petite histoire de la rockola).

En parlant des rockolas, le dernier samedi j´allais avec 3 copains du taf dans un bar rockola a côté du 5ième anneau. Nous sommes assis, la meuf du bar a mis la bouteille Paceña sur la table, et nous avons bu pendant une heure lorsque nous avons chanté un peu de Guns & Roses.

Aujourd´hui, une de mes colleagues a la melancholie et elle ecoute Bon Jovi, Guns & Roses et les Scorpions. Eh bien, particulièrement je deteste Bon Jovi, je pense que c´est rock pour meufs, mais bon, tout le monde a des goûts differents.

France et la musique, sa culture en generale, j´aime. Depuis vingt ans, juste après le Coupe du Monde, gagné par Bresil après de penalties, je partais pour dernière fois avec mes frères et mes parents au département 04, les Alpes d´Haute Provence. Dans le camping, j´ecoutais ma cassette des Ramones (c´etait mon epoque de punk et grunge). En fait, les années qui terminent en quatre, je suis venu en France, comme dans le ´84 de petit mec.
Les vacances en France sont toujours un "joie de vivre". T´arrives, tu montes le caravan et ton voisin t´offre une canette de bière.
Il y avaient des nuits qu´on achetait des cartons Kronenbourg (dans un hyper comme le centre E. Leclerc par exemple) et sur la pelouse du camping on buvait avec barbaq et chansons.
Dans le ´94, avec mon frère O. j´avais un groupe de colleagues, des jeunes de 15-18 ans, et notre papan nous donnait quelques fois cent francs. De suite nous partions avec notre groupe au village et (si j´ai vu bien sur Google) nous prenions des bières dans le café des Arts.

Et aussi nous visitions la citadelle de Sisteron.

Autres recommandations en France: Strasbourg, Sarrebourg, Grenoble, Lyon, Avignon, Nîmes, Orange, la Dordogne, le pays basque française (dép. 64), Perpignan, Narbonne, Carcassonne, Toulouse. Et bien sûr, Paris, ouai!

Dernier exemple; Mai 2001. Je visitais des amis a Sarrebruck, et il y avait une fête franco allemande. Avant d´aller là, nous avons promené sur la frontière "Goldene Bremm"

La Rockola

El diseño de la mayoría de bares por aquí es así, una barra con heladera, sillas de plástico, una lampará led para indicar dónde está el "ñoba" o bien publicidad para alguna marca de cerveza boliviana.

En un lugar estratégico del garito (que suele ser txiquito) está ubicado "La Rockola". Un cacharro musical, como un Jukebox.

No obstante, no tiene nada que ver con los antiguos Jukebox, en la que tirabas tu plata para elegir tu canción favorita. El antiguo jukebox era lo más democrático que encontrabas en un bar de los ´60 hasta los ´90.

El pueblo (lástimosamente) esta lleno de este tipo de garitos. A veces hay 2 al lado, ambos poniendo la máquina a tope, para que así la clientela escucha dos canciones a la vez.

La cultura musical de aquí es, según punto de vista europea, sin decirlo eufemísticamente, pobre. Por obligación, por aquí escuchas casí todos los días algo de grupos como N. Malo. Hay muchos, hartísimos ejemplos de canciones de ritmo cumbia y de letra cutre.
Evidentemente no tengo mucho interés en este estilo. 

El encanto de los jukebox se ha perdido claramente con la digitalización. Si hay un jukebox en un bar, la probabilidad que me tomo mi birra allá es más alta.

Con las rockolas modernas es completamente al revés. Son así:

Hay una lista de quilómetros con géneros, artistas, nombres en inglés con errores ortográficos, etc. Algunos también tienen un indice alfabético. 

Después de 10 minutos conduciendo por esa "autopista pachangera", elijo una canción en inglés y tiro un peso en la máquina.

Hay un indicador en la pantalla que te informa cuantas canciones faltan hasta la tuya. Entonces te sientes en la sillita y te sirven otra paceñita. 

Tras la fiesta de T. el més pasado, que fue celebrado en una quinta SantaRiteña, surgío la idea de ir a Limoncito. 

Eran las 6 de la mañana y la birra siguió fluyendo. C. abrío su garito de billar, nos sentamos y elegí un clásico del ´84 de la Rockola. Y parece que es mediodía porque el sol sale prontísimo.

Los garitos abren normalmente de miércoles hasta el domingo. Algunos son bastante ruidosos. La combinación adolescentes, motos, alcohol y rockola no es la más favorable para tener un buen "ambiance".
Que tipo de bar se necesita aquí? Un café europeo, con bocatas, música pop-rock-alternativo-blues, un arcade (hay un montón de esos arcades ochenteros aquí) o un pinball. Un tablero de dardos, banderas. Pero los pueblos se tendrán que conformar con rockolas.

Los arcades también se encuentran en todos los pueblos y hay uno bonito en la Ramada con el clásico OutRun. Compras tu ficha a medio peso cada uno. Es como aquellos tiempos que en las vacaciones por las noches visitabas el arcade del camping en Francia o Suiza para tirar unos francs y jugar.  Para los niños es una maravilla. Y para los gamers, lo sigue siendo.

Quatorze gener dosmilquatorze

Doncs si, ja estem 14 dies al any dosmilquatorze. Dues setmanes, amb el Dakar en Argentina, Bolivia i Xile. Un any que esperèm va ser millor què l´any darrere.

Trobo a faltar molt el català. Llavors ja van passar quasi deu mesos fora de terra catalana. No n´hi ha "pa amb tomàquet" aquí. Pero hi ha tomàquet amb ceba. No es gaire car les verdures, a vegades només quan plou massa, com ha passat la setmana passada a Cochabamba, ciutat al centre de Bolivia, com Madrid a Espanya i Utrecht als Paísos Baixos.

Porto ja mig any treballant. Tinc companys que no em diguen "hola, bon dia" o "hola, que tal". Arriben, et veien i va una crida tremenda pel carrer:  COMO EEEEESSSS!!!!
Sobretot Miguel i Waldo ho fan fort, fortíssim.
Hi ha un noi del magatzem, Bladimir. Si, el seu nom es rus, pero no es rus. Em diu: "Como estas chamaquito".

Quan tinc un problema de material pels clients, el "ragazzo" Juan Pablo m´ajuda. Agafa les castanyes calentes del foc. Es un noi molt llest, quart italiá, técnic pero també una miqueta "travieso".
El joc de vendre es a vegades complicat, ja que tots els dies el joc es diferent.  Has de veure: Que vol el client? Per què ho vol?
Rebreu doncs un preu d´un venedor a EEUU, i necessito començar a fer calculs. Pot ser dinámic. I, preparada la cotizació, ho envío al client (pensant en la quantitat de garrofes que costa tot).

Un altre senyor qui m´ajuda quan tinc dubtes es el "don Dagner". Porta anys aquí i coneix les mercaderies del magatzem. Sempre riu a la seva arriba pel matí; nosaltres esperant a qui porta la clau per obrir l´oficina, i ell en el seu cotxe.

No es troba en la oficina el meu cap. S´ha anat de vacances, i hi ha un "ambiance" de tranquil.litat.
Altres companys: Mr. Edward, treballa molt, li va bé. I la Silvia, noia enganxada a salteñas, una especialitat d´aquest país.  Com bunyols, amb pollastre, patates, pebrots, el què vulguis. A mi m´agraden més les empanades de formatge amb ceba.
Al passar per la ciutat, per exemple a la Ramada, mercat una miqueta caòtica pots trobar "caseritas", dones que venen de tot, amb carretilles si fa falta. Al Torno es encara pitjor. Mai hi ha espai per les carretilles i tot esta muntat massa baix.

Les salteñas es una altra historia. Imagina´t això: Un dissabte, no fa calor (no passa molt això per cert). Un bon esmorzar amb pá français, una truita i café fort.
Desprès del esmorzar, al carrer on es veu una caserita cridant: SAAAAALTEEEEEEEEEEEEÑÑÑÑÑAAASSS i amb una veu distorsionada.
Un altre tipus de caserita: a la parada dels micros al Torno (micro es com un bus pero petit petitet): Gelatina de pata de royal, només 1 boliviano....

Tornem al magatzem. El cap del taller es don Humberto. Organitza que els nois tallen els esparrècs (no es pot menjar això perquè son de ferro).

Avui hem "barallat" una mica amb una empresa què nos ha de fer una gestió, però demanen massa informació sense anar a "trobar-ho" ells mateixos...

Fins aquí. Torno a la feina ara. Amics, cuideu vos molt!